Categorie: jonggivers

Er was eens een molenaarsdochter die door de koning werd opgedragen om stro tot goud te spinnen. Ze kon dat helemaal niet, maar toen verscheen er een klein mannetje. Hij hielp haar, op voorwaarde dat ze hem iets gaf. Eerst haar ketting, dan haar ring.

De derde keer wilde hij haar eerste kind hebben. Omdat ze wanhopig was, stemde ze toe.

Later, toen de dochter koningin werd en een kindje kreeg, kwam het mannetje terug om zijn beloning op te eisen. De koningin smeekte om haar kind te mogen houden. Het mannetje gaf haar een kans: als ze binnen drie dagen zijn naam kon raden, mocht ze haar kind houden.

De koningin liet overal naar namen zoeken. Uiteindelijk hoorde iemand in het bos het mannetje zingen:
“Niemand weet niemand weet dat ik Repelsteeltje heet”

Toen ze hem de naam “Repelsteeltje” noemde, werd hij razend van woede en verdween voorgoed. De koningin en haar kind leefden gelukkig verder.

Zo zie je maar hoe belangrijk het is om iemand zijn naam te weten! Om onze dag tot een goed einde te brengen gaan wij dus ook op zoek naar jullie naam, en zo leren we elkaar hopelijk allemaal een beetje beter kennen!

Wij kijken er naar uit!

Xoxo jullie favo leiding

Er waren eens twee kinderen, Hans en Grietje. Ze woonden aan de rand van een groot bos. Hun stiefmoeder vond dat er niet genoeg eten was en overtuigde hun vader om hen achter te laten. Gelukkig was Hans zo slim: hij liet een spoor van steentjes vallen en zo konden ze in het maanlicht weer veilig naar huis terugkeren.

Maar na een tijdje gebeurde hetzelfde opnieuw. Dit keer had Hans geen steentjes, enkel broodkruimels. Hij liet ze vallen onderweg, maar toen ze ’s avonds de weg terug zochten, waren de kruimels door de vogels opgegeten. Hans en Grietje waren echt verdwaald in het donkere bos.

Na lang ronddwalen kwamen ze bij een huisje van snoep, koek en suiker. Ze begonnen ervan te eten, maar plots verscheen er een oude vrouw. Ze leek vriendelijk, maar in werkelijkheid was ze een heks. Ze sloot Hans op in een kooi en wilde hem opeten zodra hij dik genoeg was. Grietje moest al het werk doen. Gelukkig was zij dapper en slim: ze duwde de heks zelf in de oven en bevrijdde Hans.

Samen ontdekten ze in het huis van de heks een grote schat. Daarmee keerden ze terug naar hun vader, die dolblij was hen levend en wel terug te zien. Vanaf dat moment leefden ze gelukkig, zonder zorgen.

En zo zie je maar: wie samenwerkt en elkaar vertrouwt, vindt altijd de weg terug. Tijdens onze tocht gaan wij dus ook samen op zoek naar de juiste weg, en leren we elkaar beter kennen!

Wij zien jullie graag zondag terug voor een tocht!

Op Allerzielen openen de poorten tussen de werelden zich zachtjes. De geesten van de doden komen tevoorschijn, niet om te spoken, maar om te fluisteren. Ze vertellen vergeten verhalen, herinneren aan liefde en verdriet, en wie luistert voelt hun nabijheid als een warme adem in de nacht. Voor één nacht zijn de levende en de doden samen, en niemand is echt verdwenen zolang iemand aan hen denkt.

Jammer genoeg zullen de poorten van de scouts gesloten blijven want het is geen vergadering. Gelukkig hoeven jullie de scouts en de fantastische leiding niet te missen, zolang jullie aan ons blijven denken. 

Tot volgende week!!!